વેદના

મન મારુ  કે સાવકુ?  કેવી રમત રમે છે.

અન્ધારપટ રુદયનો અન્તર થી પણ રડે છે.

ભેકર ખન્ડેરોમા થોડા દિપક જળેછે.

આ વાટ રૂની છે કે મારી આન્તરડી બળે છે.

ઊડતી ડમરીઓ ધૂળની ગગનમા જઈ ઝૂરે છે.

શમણા પલકના ભારથી આસુમા જઈ ડુબે છે.

હૈયામા હામ રાખતા ધબકારા પણ ડરે છે.

આ આશા છે કે ઝન્ખના, સુખના બીબે ઢળે છે.

હરખ ભરેલી યાદ તો તસ્વીર થઈ નડે છે.

આળસ વિનાના શૂળ દલડે ખૂપતા જડૅ છે.

હાશ હોઠે આવતા આન્ટી જીભે વળે છે.

આ રોગ ઝામરનો કે અન્ખે વેદના ઝરે છે.

                                   – મહેશ ચૌધરી

Advertisements